Motivatie

Verslaving is een onbegrepen ziekte

Toen Matthijs nog leefde, kwamen we samen op het idee om een documentaire over zijn leven te maken, maar voordat we aan dit project begonnen wou hij zijn leven helemaal op orde hebben. Om die reden bleef het concept vaag en onuitgewerkt. Nu hij overleden is, voelt het voor mij als een roeping onze documentaire te maken, niet over zijn leven, maar over onze vriendschap en hoe ik onze vriendschap beleefd heb.

Of het nou comedy is of drama, het vertellen van een eigen verhaal komt voor mij op de eerste plaats. Ik vertel op mijn manier over persoonlijke gebeurtenissen. Moeilijke onderwerpen worden op een manier in beeld gebracht die zowel aantrekkelijk als confronterend is. voor mijn doelgroep.

Wanneer het gaat over verslaving, hoor ik regelmatig de oordelende opmerking ”eigen schuld” voorbij komen. Er rust een taboe op verslaving, waarmee ontkend wordt dat verslaving een ziekte is. Verslaving en psychische klachten blijven onderwerpen die beschouwd worden als beschamend of zwak.

Op een andere manier over deze onderwerpen praten is van groot belang om verandering teweeg te brengen. Daarom zal mijn film een luchtige en zelfs komische vertelvorm hebben, die ook de keiharde gevolgen laat zien. Tijdens het kijken van mijn film, kan het publiek geen kant op. De kijker wordt geconfronteerd met situaties die onder jongeren spelen: kijk ernaar en erken de problemen voor wat ze zijn. Ik wil mensen aanzetten tot nadenken en laten inzien dat een verslaving meestal voortkomt uit dieper liggende problemen en er meer achter schuilgaat.

Aan de andere kant hoop ik dat mijn film een steun is voor mensen die zich in een soortgelijke situatie als mijzelf of Matthijs bevinden. Wanneer ik vertel over mijn documentaire, hoor ik van sommige mensen dat zij net zo’n vriend hebben. Het probleem is voor hen heel herkenbaar en het kan al steun bieden te weten dat je niet de enige bent. Tijdens de lange periode waarin ik en Matthijs erg close waren, leerde ik, op een voor mij geschikte manier, omgaan met zijn zelfdestructieve gedrag. Deze ervaring wil ik graag delen.

Doelgroep

Als jonge filmmaker wil ik mijn verhaal vertellen aan een jonge doelgroep (16 t/m 25 jaar) die in hun dagelijks leven te maken hebben met verslaving en misschien, net als ik, een beschadigde vriend hebben die enorm worstelt met het leven.

Daarnaast is er een meer algemeen publiek die geïnteresseerd is in documentaires die maatschappelijke thema’s aan de orde stellen.

terug